Berg en Dal

Maandag 12 mei was alweer de laatste dag in de Kruger Wildtuin. Het verhaal wordt een beetje eentonig. We stonden weer vroeg op voor de sunrise-drive en waren ditmaal met 5 personen in de safarikar. De omgeving van Kamp Berg en Dal is erg droog en daardoor zaten er waarschijnlijk niet veel dieren. We reden weg in het pikkedonker en zagen eerst een aantal konijnen en een gevlekte hyena in het licht van onze schijnwerpers en daarna een aantal buffels in het gras. Daarna kwam er een civetkat over de weg aanlopen, die ook niet hield van het licht van onze schijnwerpers en er als een haas vandoor ging. Vanwege de duisternis was het moeilijk om foto’s te maken. Omdat we iets later waren vertrokken dan gisteren was het gelukkig eerder licht en konden we weer foto’s gaan schieten. De oogst was echter beduidend minder dan gisteren. Wel zagen we verschillende soorten bokkies (herten) en allerlei soorten vogels met de meest vreemde kleuren en uitdossingen. Op enkele plaatsen zagen we enkele giraffen die ook al vroeg waren opgestaan. Bij de drooggevallen rivier zagen we plotseling een Marshall Eagle met in zijn klauwen een zojuist gevangen konijn. We volgden de vogels van boom tot boom en probeerden een foto te maken, wat uiteindelijk lukte. Even later stak een witte neushoorn de weg over. De neushoorn zijn erg schuw en zodra er mensen in de buurt komen, nemen ze de benen. In het Kruger Park leven 2 soorten neushoorns: de zwarte en de witte. De witte heet eigenlijk de ‘wide’ (brede) neushoorn vanwege zijn brede lippen. Deze eet voornamelijk gras. De zwarte neushoorn eet voornamelijk bladeren en wordt ook wel puntlipneushoorn genoemd. Beide soorten zitten elkaar dus niet in de weg en accepteren elkaar in hun eigen territorium. We volgden voornamelijk de ‘dirt roads’ en kwamen op een gegeven moment weer op het ‘teerpad’ (asfaltweg). Daar zagen we eerst op afstand een olifant en even later stopten we omdat de gids een luipaard in een boom langs de weg had gezien. Terwijl we foto’s stonden te maken ging het luipaard eerst een andere positie innemen, maar even later sprong hij uit de boom en verdween uit het gezicht. Daarna zagen we op 200 meter afstand een leeuw sluipen, maar die verdween uit het zicht voordat we een foto konden nemen. De uitsmijter was echter een luipaardvrouwtje dat langs de weg zat te wachten totdat wij eraan kwamen. We schoten een paar plaatjes en toen vond mevrouw het genoeg en liep langzaam een zijpad in. “Zo, vandaag in één drive de hele ‘big five’ gezien, jullie kunnen tevreden weer naar huis” zie de gids en reed vervolgens langzaam weer naar kamp Berg en Dal. Wij gingen ontbijten, spullen inpakken en reden nog een rondje om het
Kamp, echter zonder noemenswaardig succes. Alle dieren schenen een vrije dag te hebben genomen.

Om 11:00 uur vertrokken wij richting het zuidelijk Malelane Hek om het park te verlaten. We namen de N4 door de Drakensbergen en het Lageveld dat de fruitmand van Zuid-Afrika wordt genoemd vanwege de grote boomgaarden met citrusfruit. De omgeving was prachtig met veel bloeiende bomen en struiken en palmbomen langs de weg. Via Nelspruit reden we richting Belfast, maar kwamen op de N4 vast te zitten wegens een ongeluk. Na 15 minuten stilstand keerden we om en namen een alternatieve route over een zogenaamde ‘dirt road’ Dit is een onverhard pad meestal bestaande uit hard zand en stenen. De eerste kilometers ging het rijden over dit pad prima, maar daarna begon de ellende. De kuilen werden steeds dieper en de stenen steeds groter. We hobbelden over de weg en de auto kreunde het uit. We vreesden voor onze banden, schokbrekers en uitlaat en snakten naar de asfaltweg. Na Wonderkloof kwamen we op een splitsing en wisten we niet welke weg wij moesten nemen. Gelukkig kwam op dat moment ons een auto tegemoet, waarvan de bestuurder vertelde dat hij ook verdwaald was en één van de 2 wegen geprobeerd had, maar dat die weg nog slechter was. Daarna kwam ons nog een auto achterop en gedrieën besloten we om de andere weg te nemen naar St. Paul.
Onderweg vroegen we de weg naar de N4 en daarna kwamen we op een gortdroge stuifzandweg. We wierpen zoveel zand en stof in de lucht dat we bijna dachten in de Parijs-Dakar rally terecht gekomen te zijn. We konden de auto voor ons niet meer zien door al dat rode zand. Maar langzamerhand kwamen er meer tekenen van beschaving in ons gezichtsveld en even later stonden we weer dankbaar op het asfalt van de N4. De auto had inmiddels een roestbruine kleur aangenomen en trok veel bekijks van voorbijgangers. We vervolgden de snelweg en reden via Belfast en Witbank naar Kempton Park waar we opgewacht werden door oom Henk en tante Bé. Morgen gaan we lekker uitrusten van onze avonturen in het Krugerpark en alvast een beetje nagenieten van al dat moois.


Sien jou later!