Langs Lake Albert

Vanmorgen hoefden we niet zo vroeg op te staan, maar om 8:00 uur stonden we naast ons bed en gingen voor het eerst eens rustig ontbijten tijdens ons verblijf in het restcamp. We nemen een uitgebreid ontbijt met cornflakes, French toast, vers fruit en koffie of thee. Daarna pakken we onze laatste spullen en om 8:30 uur vertrekken we richting Masaka. We nemen de toeristische route langs Lake Albert, het grote meer aan de grens met Congo. We verlaten via Bugungu gate het park en nemen nog wat laatste foto’s bij de uitgang. De route is 40 km langer dan de heenweg en voert door een klein gedeelte van de Afrikaanse Slenk, de aardbreuklijn door Afrika. Ons eerste obstakel is een soort wegreparatie. Een shovel verspreid enorme hopen zand over de weg en door de regen is de weg een grote modderpoel geworden. Een kleine vrachtwagen is vast komen te zitten in de blubber en wordt er door een andere vrachtwagen uitgesleept. Wij ploegen vervolgens ook door het zand en de modder en komen bij een brug waar andere auto’s staan te wachten. Het blijkt dat er eenrichtingsverkeer is ingesteld en dat we moeten wachten. Onze auto weert zich dapper tegen het slippen en schuiven en we komen er heelhuids doorheen, met dank aan de kundige chauffeur en de 4WD. We proberen onze kaart zo goed mogelijk te volgen en als de richtingsbordjes het af laten weten, vragen we in de dorpjes de weg. De Ugandese mensen zijn bijzonder aardig en altijd bereid om te helpen. We volgen ongeveer de kustlijn van het Albertmeer en klimmen dan naar de top van het omringende gebergte, zo’n 1000 meter hoog. Daarna volgen we de bordjes (als ze te lezen zijn tenminste) naar Masindi.

Onderweg horen we een doffe knal meteen gevolgd door een luid gesis; inderdaad, een lekke band. Dat is niet erg verwonderlijk bij de toestand van deze dirt roads. We staan midden in een dorpje en zijn al gauw de bezienswaardigheid van de dag. Heel veel kinderen, maar ook volwassenen komen kijken wat er met deze blankies aan de hand is. De chauffeur zoekt alle materialen bij elkaar en samen krikken we de auto op en verwisselen de band. De kwaliteit van de reserveband laat te wensen over, maar is goed genoeg voor de terugreis. Onderwijl kopen de meiden een paar flesjes cola (die eerst netjes worden afgestoft, voordat ze worden verkocht) en maken wat foto’s van de mensen. Dat is geen sinecure in Uganda, want de meeste mensen willen niet op de foto. Maar een foto van de auto of de lekke band met op de achtergrond de mensen uit het dorp is echter geen probleem. Wij vervolgen onze weg door de plantages met suikerriet, bananen, cassave en tabak. Dit is werkelijk de groentetuin van Uganda en geweldig om doorheen te rijden.

We komen weer in de bewoonde wereld in Masindi en kunnen verder over asfaltwegen. Als Nederlanders is het moeilijk voor te stellen dat de meeste wegen in Afrika zandwegen zijn of op z’n best met stenen verharde wegen. Via Kampala rijden we naar Masaka, het einddoel van onze reis. Onderweg stopt de chauffeur nog even om wat eten te kopen en wordt de auto binnen de kortste keren bedolven onder zo’n 20 verkopers die voornamelijk gebakken bananen, vlees aan een spies, gebrande pinda’s en flesjes water verkopen. Het is werkelijk vermakelijk om de Ugandezen te zien onderhandelen over de prijs. Op het laatst rijdt de chauffeur langzaam door, stopt en koopt uiteindelijk zijn bananen en vleesspies voor de laagste prijs. We maken een korte stop in Nkozi om Joëlla de gelegenheid te geven wat spullen te pakken en om 19:30 uur arriveren we eindelijk in het hotel. Na een lange reis van 11 uur worden we welkom geheten en naar onze kamers gebracht. We bestellen 4 pizza’s en nemen een heerlijke douche. We zijn dankbaar dat we weer veilig zijn aangekomen op ons inmiddels vertrouwde adres. Na het eten zoeken we snel ons nestje op om eens lekker uit te slapen……..;-)