Cheyenne Frontier Days

Na het ontbijt reden we om 8:30 van ons hotel weg en gingen richting Cheyenne. We moesten eerst de agglomeratie Denver verlaten met de diverse voorsteden, goed voor 3 miljoen inwoners. We reden via de Interstate 25 langs Fort Collins en Wellington en de omgeving veranderde langzaam van stedelijk naar agrarisch. We reden lange tijd met uitzicht op de Rocky’s, maar langzamerhand verdwenen die uit het zicht. Wel was het terrein heuvelachtig en werd het steeds groener. We kwamen rond 10:00 uur in Cheyenne aan. Deze stad is de hoofdstad van Wyoming en was lange tijd het bruggenhoofd van de Union Pacific Railroad, die de grote vlakten wilden voorzien van een spoorlijn. Ons doel was het Cheyenne Frontier Days Museum. Dit museum geeft een indruk van de voertuigen die gebruikt werden tijdens de grote trek naar het westen. Omdat ook de Frontier Days waren begonnen (daarover later meer) was het een drukte van belang. We mochten met permissie bij het museum parkeren, want de parkeerplaats was eigenlijk alleen voor medewerkers. In het museum zagen we prachtig gerestaureerde koetsen, de eerste auto’s en natuurlijk ontbrak een brandweerwagen ook niet aan de collectie. Daarnaast was er een overzicht van de geschiedenis van de rodeo, dat echt een ding is in deze cowboy-staat. Ook waren er films te zien over de rodeo en een wereldkampioen die tijdens een rodeo gedood werd door een stier. De grote zaal was helemaal ingericht met prachtige schilderijen en andere kunstartikelen die geïnspireerd waren op het wilde westen, cowboys en indianen. Sommige stukken waren echt geweldig om te zien, bijna fotografisch. Helaas mochten we geen foto’s maken in deze afdeling.

Eenmaal weer buiten, bezochten we een gedeelte van de Frontier Days. Dit is het grootste en oudste rodeo-festival ter wereld (200.000 bezoekers). Een enorm terrein naast het museum was ingericht als festivalterrein met als middelpunt een grote arena waar rodeo in al zijn vormen en soorten in 10 dagen wordt opgevoerd (paardrijden, stierrijden, lassowerpen, koeien vangen en temmen van wilde paarden). Daarnaast een grote kermis, een braderie waar alles gericht is op western, cowboys, indianen en het leven van het wilde westen. ‘s-Avonds zijn er shows en optredens van country- en western bands. De cowboys en -girls uit alle hoeken van het land waren hier aanwezig. Je kon eigenlijk niet voor de dag komen zonder spijkerbroek, ruitjes-overhemd, leren riem met bewerkte gesp, laarzen en hoed. We liepen eerst over de braderie en waren het meest onder de indruk van alle prachtig aangeklede ‘chuckwagons’ die geheel uitgedost in traditionele sfeer, eten aan het bereiden waren. Daarna liepen we door naar het Indianendorp, waar allerlei traditionele voorwerpen te koop waren, zoals bijlen, messen, dekens, heel veel prachtige sieraden, houten fluiten en natuurlijk ook eten. Er stond een tipi-dorp opgesteld, waar we helaas niet naar binnen mochten en er werden shows opgevoerd voor de kinderen. Ook werd er uitgelegd hoe een tipi opgebouwd en onderhouden werd.

We liepen nog even langs een aantal paarden die opgesteld stonden aan de rand van het terrein en mochten een blik werpen in de arena waar even later de shows begonnen met het zingen van het Amerikaanse volkslied. Daarna werd het voor ons tijd om verder te gaan naar Torrington. Over Route 85 reden we door een gedeelte van de Great Plains, een gigantisch gebied (prairie) dat zich uitstrekt van Canada tot Texas, waar vroeger de bizons en indianen leefden en waar nu hoofdzakelijk koeien worden gehouden en landbouw wordt bedreven. Het landschap werd groener, de uitzichten magnifiek en zo nu en dan zagen we grote kuddes (vooral zwarte) vleeskoeien en paarden. Zo nu en dan zagen we een ‘ja-knikker’ om olie op te pompen. De hele weg van Cheyenne naar Torrington zijn we geen enkel stadje of dorpje tegengekomen, dit is echt de minst-drukbevolkte staat van Amerika.

Om 14:45 kwamen we aan in Torrington, een agrarisch stadje met 6.500 inwoners, een enorme suikerfabriek, enkele hotels en houten huizen en een leuk museum. We checkten in bij ons hotel en dronken daar koffie. Daarna gingen we het stadje verkennen. Onze eerst stop was het al genoemde Homesteaders Museum, dat helaas gesloten was. We konden gelukkig een aantal huizen, treinen en voorwerpen zien die buiten naast het gebouw stonden. Homesteading is een levensstijl van zelfvoorziening. Het wordt gekarakteriseerd door zelfvoorzienende landbouw, voedselconservering thuis en op de kleinschalige productie van textiel, kleding en gebruiksartikelen voor huishoudelijk gebruik of verkoop. Door de Homestead Act van president Lincoln kon ieder hoofd van een gezin een stuk land krijgen (of kopen tegen lage kosten) van 65 ha. in het westen van het land. De nieuwe eigenaar moest dan wel dit land bewerken, er een huis op bouwen en er minimaal 5 jaar blijven wonen. Dit zorgde ervoor dat heel veel Europeanen naar Amerika emigreerden. De trek naar het wilde westen werd hierdoor sterk bevorderd. We liepen daarna nog door de Main Street van Torrington, maar die was bijna uitgestorven, omdat de meeste winkels om 14:00 uur gesloten waren. Wel reden er enorme goederentreinen door het stadje. Jellie telde een trein met 4 locs en 120 wagons....ja, alles is groot in Amerika! We tankten onze auto af, pinden geld uit de muur en gingen wat eten. Daarna gingen we lekker uitrusten in ons hotel.