Het laagste punt op Aarde

Vanmorgen gingen we om 9:00 uur met de tram naar het centraal busstation van Jeruzalem om de bus naar de Dode Zee te nemen. Ondanks de onvriendelijke beantwoording van de vrouw achter de informatiebalie, kwamen we precies op tijd voor de bus. Toen we Jeruzalem uit reden dachten we even dat we de allerslechtste chauffeur van de maatschappij hadden getroffen, want: hij reed achteruit op de snelweg omdat hij een afslag had gemist en haalde onverantwoord in, toeterde veelvuldig als auto's te langzaam reden, etc. Terwijl we de stad uitreden, verbeterde zijn rijstijl en zijn gedrag enigszins, zodat we met voldoende vertrouwen de rest van de rit uit konden zitten. We reden eerst door de buitenwijken van Jeruzalem, die er beduidend minder uitzagen dan het centrum en kwamen daarna op het platteland. Op enkele plaatsen waren huizen bij elkaar geplaatst van een soort plaatmateriaal. Het leek op golfplaten, maar dan de Israëlische versie. Des te meer we naar het zuiden reden, des te warmer het werd en des te droger het landschap eruit begon te zien. We reden zonder problemen door de checkpoints en daalden steeds lager af naar het laagste punt op Aarde (op het land dan wel te verstaan). Langs de weg zagen we steeds meer oases en plantages, waar dmv bevloeiing met water gewassen of palmbomen werden gekweekt. We reden evenwijdig met de oever van de Dode Zee, totdat we na zo'n 90 minuten rijden bij Ein Gedi aankwamen. Dit is het bijbelse Engedi, waar op diverse plaatsen over geschreven wordt. We werden op een parkeerplein gedropt en moesten zelf maar uitvinden waar we het 'strand' van Ein Gedi konden vinden. We liepen richting het water en kwamen op een geven moment bij het publieke strand van deze oase. Maar.......... alles was met hekken en kettingen afgesloten, de kleedhokjes, toiletten, restaurants en kiosken waren allemaal gesloten. Dit was een zeer surrealistische aanblik. Op een plaats was een doorgang door de afrastering en daardoor konden we tot aan het waterniveau komen. Hier zaten ook een aantal andere mensen van de zon en het water te genieten. Volgens een van de bezoekers was alles gesloten, omdat het seizoen nog niet begonnen was. Wij stapten voorzichtig in het heerlijk warme, maar zoute water en ervoeren de drijvende kracht van het zoute water. Het gehalte aan mineralen (zout) van dit water is meer dan 26 procent, dus zie je stenen die bedekt zijn met dikke lagen prachtige zoutkristallen langs de oever. De temperatuur in Jeruzalem was vandaag gedaald naar zo'n 23 graden maar hier aan de Dode Zee was het 32 graden, dus de verdamping is hier ook nog eens groot. Het waterniveau van de Dode Zee is al jaren flink aan het dalen. Dit komt omdat het water van de Jordaan voor allerlei doeleinden wordt gebruikt en er dus niet genoeg water meer in de Dode Zee stroomt. De Israeli's proberen dit nu op te lossen door plannen te maken om water vanuit de Rode Zee naar de Dode Zee te laten stromen (maar het blijft voorlopig alleen nog maar bij plannen). We spetterden wat rond, maakten foto's en dreven wat op het water. Er is helaas geen strand, alleen kiezels, dus lekker liggen kon je ook niet en er was geen enkele vorm van schaduw. Om 12:30 uur vertrokken we weer naar de bushalte, waar we geruime tijd moesten wachten. Daarna reden we de route in omgekeerde volgorde terug naar Jeruzalem. Om 15:30 uur waren we weer thuis.

Na een heerlijke douche om al het zout weer van ons lichaam te verwijderen, liepen we nog even naar de Sionsberg om de Zaal van het Laatste Avondmaal te bekijken. Dit is een kerk die gebouwd is door de kruisvaarders en is onversierd. Daarna bekeken we de naast gelegen Dormitiokerk, de kerk die van grote afstand te zien is op de Sionsberg. Als allerlaatste bezochten we iets verderop de kerk St. Petrus in Gallicantu (of de kerk van het hanengekraai) precies gebouwd op de plaats waar Petrus Jezus zou hebben verloochend. Deze kerk is prachtig versierd met grote mozaïeken en een mooi groot glas-in-lood-raam in het dak. Onder de kerk waren oude grotten en resten van een eerdere kerk te zien. We liepen weer terug naar ons appartement en haalden in de buurt nog snel iets te eten. Om 19:30 uur begonnen er helicopters boven de stad te cirkelen en kwamen er telkens een aantal politievoertuigen door de straat rijden. Steeds met zwaailicht en sirene. De straat zat echter al vol omdat er verderop een opstopping was, maar het lukte toch om erdoor te komen, na een heleboel heen en weer gerij. Daarna kwamen er een aantal auto's met waterkanonnen en militaire voertuigen door de straat. Op internet hadden we intussen uitgevogeld dat er in de stad een demonstratie van Ethiopische Joden aan de gang was, met meer dan 1000 deelnemers. Ze hadden de belangrijkste toegangsweg door de stad geblokkeerd en tevens de tramlijn. De demonstratie was ook gericht tegen de politie, wegens discriminatie. Hopelijk loopt het goed af.